Ojcowie o Trójcy Świętej, cz. V: Teodoret z Cyru – czym jest i czym nie jest Trójca
Wierzymy więc, że jedna jest natura Trójcy, jedna istota rozpoznawana w trzech tożsamściach, moc niepodzielna, królowanie nierozdzielne, jedna boskość i panowanie. W ten sposób zarówno ukazana jest jedyność w tożsamości istoty i troistość rozpoznawana jest nie w samych nazwach, ale w podmiotach (hipostazach). Nie mówimy bowiem za stronnikami Sabeliusza, Focjusza i Marcelego, że jest jedno trójimienne zebranie i zmieszanie. Nie mówimy też, że są trzy byty obce sobie, różnoistotne, nierówne, niepodobne, zależne jedno od drugiego, odmierzone i zważone umysłem i językiem. Nie mówimy według rozumienia Ariusza, że zachodzi rozdzielenie i bezbożna wielość działania, ale że trzy są podstawy (hipostazy), a jedna natura Trójcy, niecielesna, niezmienna, nieodmienna, nieskończona, nieśmiertelna, bezkresna, niezniszczalna, nie do opisania, nie do określenia, niewidzialna, niewyrażalna, niewypowiedziana, niewysłowiona, nie do poznania, nieosiągalna, nie do zrozumienia, będąca dla siebie życiem, światło umysłowe, źródło dobra, skarbiec mądrości, stwórca wszechświata, sternik wszystkiego, mądrość kierująca prosto łodzią stworzenia. Taką wiarę posiadamy, takiej bowiem nauczyliśmy się od ludzi pełnych teologii. Do tych zaś, którzy przez różnego rodzaju dywagacje pogrążają się w dyskusje, powiemy: to wasza część, to dziedzictwo, naszą częścią jest Pan, któremu towarzysząc nie porzucimy słusznej drogi; mamy bowiem nauczające nas boskie Pismo. Dlatego wołamy mówiąc: „Twoje prawo jest lampą dla moich stóp i światłem dla moich ścieżek”[1]. Oświeceni tym światłem rozpoznamy ślady ojców, którzy szli przed nami, będziemy im towarzyszyć aż wszyscy dojdziemy do powstania z martwych w Panu, Chrystusie Jezusie, któremu chwała na wieki. Amen.
De Trinitate, XXVIII
tł. ks. dr Przemysław Marek Szewczyk
Zobacz także:
Augustyn o Trójcy Świętej, cz. I
Augustyn o Trójcy Świętej, cz. II
Jan Damasceński (?) o Trójcy Świętej
