Piewca Bożej Chwały – św. Efrem Syryjczyk
Efrem Syryjczyk przyszedł na świat w Nisibis (dzisiejsza Turcja) na początku IV wieku, około roku 306. W tymże Nisibis wespół z niejakim biskupem Jakubem założył słynną szkołę teologiczną, w której przyszło mu zostać nauczycielem. Efrem był także mnichem i diakonem. Swoją posługę diakona i nauczyciela pełnił w Nisibis aż do roku 363, kiedy to miasto zostało zaatakowane przez Persów. Wówczas przeniósł się do Edessy, gdzie zainicjował działalność nowej szkoły, na wzór jej pierwowzoru z Nisibis. Życie świętego na ziemi zakończyło się w roku 373.
Ważnym jest również aby zwrócić uwagę na Efrema jako na poetę. Twórca ten bowiem za swojego życia ułożył ogromną ilość hymnów. Jeden z historyków kościoła epoki patrystycznej, Hermiasz Sozomen w swojej Historii Kościoła przypisuje Efremowi autorstwo trzech milionów wierszy (III,16). Charakter hymnów autorstwa świętego Syryjczyka nie był jednolity. Dzieła te podzielić można na: polemiczno-dogmatyczne, liturgiczne i ascetyczne. Do dnia dzisiejszego zachowało się 265 hymnów. Ponadto św. Efrem jest autorem 77 Pieśni Nisibijskich, z których możemy czerpać informacje na temat historii miast Nisibis i Edessy oraz kilku komentarzy egzegetycznych.
Wśród Efremowych dzieł szczególnie cenne wydają się te opiewające chwałę Maryi. W hymnach tych Efrem, jako pierwszy pisarz wczesnochrześcijański, wspomina o dziewictwie Matki Boga oraz o Jej wolności od grzechu, także wolności od grzechu pierworodnego. Ta mariologiczna działalność św. Efrema Syryjczyka poskutkowała nadaniem mu tytułu doktora Kościoła w 1920 roku, przez papieża Benedykta XV. Dzięki tym wydarzeniom Efrem zwany jest również Doktorem Maryjnym.
Mariusz Piątek
Bibliografia:
- Drączkowski Franciszek, Patrologia, Wyd. 5, Pelplin 2012, Wydawnictwo Bernardinum, s. 241-247.
- Staniek Edward, W skarbcu starożytnego Kościoła, Kraków 1997, Wydawnictwo M, s. 99-103.
- Hermiasz Sozomen, Historia Kościoła, tłum. Kazikowski Stefan, Warszawa 1989, PAX, s. 188-193.
