Grzegorz Wielki
Grzegorz zwany Wielkim, święty Kościoła, jeden z czterech Doktorów Kościoła Zachodniego i głowa Kościoła powszechnego w latach 590-604 przyszedł na świat w Rzymie około roku 540. Rodzina, w której urodził się przyszły papież, była rodziną bardzo zamożną. Jej majętności znajdowały się w różnych miejscach ówczesnej Italii, w Kalabrii, w Rzymie i na Sycylii. Oprócz wielkiej majętności rodzinę Grzegorza charakteryzowało również duże przywiązanie do wiary, tradycji i wartości chrześcijańskich. Świadczyć o tym może fakt ogłoszenia w późniejszym czasie rodziców Grzegorza, Gordiana i Sylwii, świętymi. Warto również zaznaczyć, że z rodziny Grzegorza pochodziło dwóch papieży. Był to Feliks III, którego pontyfikat przypadał na lata 483-492 i papież Agapit, prapradziad Grzegorza, zarządzający Kościołem w latach 535-536.
Gdy przyszedł na to odpowiedni czas, Grzegorz rozpoczął swoją przygodę z edukacją. Wykształcenie, jakie było mu dane zdobyć, było wykształceniem klasycznym. Dodatkowo młody Rzymianin zgłębiał wiedzę z dziedziny prawa. Solidne wykształcenie i żelazna dyscyplina doprowadziły Grzegorza w bardzo szybkim tempie na szczyt kariery urzędniczo-administracyjnej, którym było objęcie stanowiska prefekta miasta w roku 572. Niedługo cieszył się Grzegorz z piastowania tego zacnego urzędu, bowiem 2 lata później, w roku 574 zrezygnował z wszelkich godności i urzędów świeckich, aby rozpocząć życie mnisze. Dzięki zmianie priorytetów życiowych jak i majątkom, które były w posiadaniu rodziny Grzegorza, zaczęły powstawać nowe klasztory. Z inicjatywy tego nowego miłośnika życia mniszego powstało wówczas aż 6 takich miejsc służących między innymi do rozwoju życia duchowego.
W kilka lat po przyjęciu święceń diakonatu, w roku 576 Grzegorz zostaje wysłany do Konstantynopola w charakterze nuncjusza apostolskiego. Tam na dworze cesarskim przez okres 6-ciu lat kontynuował żywot mniszy i pełnił zleconą mu funkcje. Po powrocie do Rzymu zostaje mianowany osobistym sekretarzem ówczesnego papieża, Pelagiusza II. W tamtym czasie Rzym, ale i nie tylko, został dotknięty wieloma klęskami. Jedną z nich była zaraza, na skutek której zmarł także papież Pelagiusz. Jego następcą został nie kto inny jak dotychczasowy jego sekretarz.
Jak wspominaliśmy wyżej, pontyfikat Grzegorza rozpoczął się w 590 roku. W czasie jego trwania, papież podejmował różnorakie działania na rzecz trwałego pokoju. W tym celu pertraktował między innymi z królem Longobardzkim, Agilulfem. Nadto trzeba wspomnieć o organizowanej działalności charytatywnej i zlecanych przez papieża misjach ewangelizacyjnych, których adresatami byli Wizygoci, Longobardowie czy Saksonowie.
Grzegorz jako biskup Rzymu przywiązywał wielką wagę do modlitwy, pokory i naznaczonej głęboką refleksją lektury Pisma Świętego. W swoim nauczaniu podkreślał, że medytacja nad tekstami Pisma winna zmieniać serce czytającego. Lektura Biblii tylko w celach informacyjnych, dla zdobycia wiedzy, nie wydobywa pełni sensu i znaczenia ukrytego w tej księdze. Jako servus servorum Dei szczególny nacisk kładł na zdobywanie cnoty pokory. W swoim nauczaniu podkreślał, że to właśnie ta cnota ma być jedną z fundamentalnych, które zdobią duchową szatę biskupa. Nadto Grzegorz zwracał również uwagę na przebywanie pasterza ze swoim ludem, poznawanie problemów wspólnot, pomoc w ich rozwiązywaniu, głoszenie Ewangelii i na dobry przykład, który powinien dawać biskup swoim wiernym. Do najważniejszych dzieł Grzegorza Wielkiego zaliczyć należy: Komentarz do Księgi Hioba, Księgę Reguły Pasterskiej i Dialogi.
Mariusz Piątek
