Beda Czcigodny: Powołanie pierwszych uczniów

Gdy Jezus usłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Marek mówi: „Potem zaś, gdy Jan został uwięziony, Jezus przybył do Galilei” (Mk 1,14) natomiast Łukasz nic nie powiedział o uwięzieniu Jana, ale w ten sposób opisuje kontekst swojego opowiadania: „Gdy dopełniło się kuszenie – mówi – diabeł odstąpił od Niego aż do czasu, a Jezus w mocy Ducha wycofał się do Galilei” (Łk 4,13-14).Ponieważ zaś według Ewangelisty Jana nie sprawa nie wyszła na jaw od razu, mówi on, że zanim Jan Chrzciciel wtrącony został do więzienia, Jezus poszedł do Galilei i że tam po uczynieniu wina z wody zszedł do Kafarnaum razem z matką i uczniami, potem wszedł do Jeruzalem i że po jakimś czasie Jan chrzcił w Ainon (J 3,23). Jest jednak oczywiste, że w tych prawach czterech Ewangelistów nie opowiedziało rzeczy sprzecznych z Ewangelią Jana, ale Jego pierwsze przybycie do Galilei, które miało miejsce po chrzcie i podczas którego uczynił tam wino z wody, pominęli.

I po opuszczeniu Nazaretu przybył i zamieszkał w nadmorskim Kafarnaum, na granicach Zabulona i Neftalego. Nazaret jest miasteczkiem w Galilei, niedaleko góry Tabor, od którego nasz Pan Zbawiciel został nazwany Nazareńczykiem. Kafarnaum zaś jest miastem nad jeziorem Genezaret, w Galilei pogan, na granicy Zabulona. W sposób duchowy zaś, ponieważ po uwięzieniu Jana Jezus rozpoczął przepowiadanie, oznacza, że po ustaniu Prawa rozpoczyna się następnie Ewangelia. Nazaret tłumaczy się jako „jego odrośl” lub „kwiat” i oznacza rozkwit figur, które pod Prawem pozostawały niedoskonałe i które Jezus Chrystus porzucił przechodząc do Kafarnaum, co się tłumaczy jako „najpiękniejszy dom”, „żyzne pole” lub „dom pocieszenia” i uczy, że przeszliśmy do korzystania z duchowej nauki. Zbawca bowiem mieszkając w świętym Kościele, który jest najpiękniejszym domem przyozdobionym cnotami, polem żyznym bogatym w dobre dzieła i opływającym w miłość oraz domem pocieszenia dzięki  pocieszeniu płynącym ze świętych Pism i nadziei na przyszłość, przepowiada codziennie przez swoich nauczycieli Ewangelię. Słusznie też nazwany jest „nadmorskim” ponieważ położony nad morzem świata podmywany jest falami prześladowań, a jednak nie przestaje uwalniać sieciami Ewangelii zanurzonych w falach namiętności. Położony jest na granicy Zabulona, czyli „mieszkania mocy” i Neftalego, czyli „powiększenia”, ponieważ słowo Boga stanęło pośród narodów, żeby się rozszerzyć, i ofiarowało wierzącym schronienie dające opiekę.

Aby wypełniło się to, co zostało powiedziane przez proroka Izajasza: Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego (…) wzeszło im światło. Istnieją dwie Galilee: jedna za Jordanem, w której Salomon oddał dwadzieścia miast Hiramowi, królowi Tyru, w dziale pokolenia Neftalego, i druga nad jeziorem Genezaret w pokoleniu Zabulona, niedaleko Tyberiady. Z powodu tego rozróżnienia przez Jordan mówi „Galilea pogan” i pozostałe słowa.

Naród, który siedział w ciemnościach, ujrzał wielkie światło. Święty Kościół, obmyty z wcześniejszych błędów, czyli duchowa Galilea dokonała przejścia; bowiem ta, która niegdyś żyła w cieniu śmierci, pośród pogańskich praktyk, czyli pośród cielesnego zbytku, gdy przyszedł Chrystus przyjęła światło Ewangelii.

Wtedy Jezus zaczął głosić i mówić: czyńcie pokutę, bowiem przybliżyło się Królestwo niebios. Ponieważ przepowiadał to samo, co wcześniej mówił Jan, ukazał, że jest Synem Bożym, którego prorokiem był Jan.

Przechodząc obok jeziora Galilejskiego ujrzał dwóch braci: Szymona, którego nazwał Piotrem, i jego brata Andrzeja, gdy zarzucali sieć w morze, byli bowiem rybakami. Oznacza to, że Pan wcielił się w morzu tego świata, zobaczył duchowych rybaków, których przed założeniem świata poznał jako zdolnych do dzieła przepowiadania. Szymon znaczy „posłuszny”, Piotr „poznający”, Andrzej „dzielny”. Bardzo to pasuje do osoby nauczyciela, ponieważ ci tylko nadają się do dzieła nauczania, którzy oświeceni światłem mądrości dla zdobycia poznania posłuszni są przykazaniom Boga dobrze działając i tak dzielnie dają innym wskazówki dotyczące wiedzy i działania.

I mówi im: pójdźcie za mną, sprawię, że staniecie się rybakami ludzi. Ponieważ zaś według Ewangelisty Jana Andrzej poszedł za Panem na skutek świadectwa Jana Chrzciciela nad Jordanem, Piotr otrzymał swoje imię i powołany został Filip, zaś pozostali trzej Ewangeliści mówią, że powołani zostali od łowienia ryb, trzeba to rozumieć tak, że nie od razu przystali do Niego w sposób nieodwołany, lecz tylko poznali, kim On jest, i podziwiając Go pozostali przy swoich sprawach.

A oni natychmiast porzucili swoje sieci i poszli za Nim. Mógłby ktoś powiedzieć: co porzucili ci dwaj rybacy, którzy prawie nic nie mieli? Lecz musimy pomyśleć, że dużo zostawia człowiek, który wyrzekł się pragnienia posiadania.

Beda Czcigodny, Komentarz do Mateusza

tł.: Przemysław M. Szewczyk